Na vele jaren anderszins werkzaam te zijn geweest keerde Ada Bird Wolfe in 2010 terug naar haar oude liefde de jazz en wel als zangeres. Haar debuut album “Birdie” uit 2018 werd uitermate gunstig ontvangen en door All About Jazz uitgeroepen tot een van de top tien albums van dat jaar. Ze ontmoette pianist Jamieson Trotter in The Gardenia, een nachtclub in Hollywood waar zij ook regelmatig zong. Trotter studeerde met bassist Charlie Haden in het California Institute of the Arts en vond daarna veel werk in de film industrie, speelde met The Temptations, componeerde voor Sergio Mendes and Brazil 66 etc. Wolfe en Trotter werken al 5 jaar samen, in 2016 ontwikkelden ze en serie shows met de naam “Giant Shoulders”, elke show was gewijd aan een van de giganten van de jazz, tot nu toe Thelonius Monk, Charles Mingus, Miles Davis en John Coltrane. Soms delen twee muzikanten een zeldzame en magische verbinding, een bijna telepathisch gevoel met elkaar dat de muziek die ze creëren beïnvloed, gedurende de 5 jaar van hun samenwerking was dit de relatie tussen zangeres Ada Bird Wolfe en pianist en arrangeur Jamieson Trotter, “He and Me” is een viering van deze samenwerking met 12 nummers, aldus de hoestekst.

Het album opent met Wayne Shorter’s “ESP”, Wolfe kreeg toestemming van vertegenwoordigers van Shorter om de tekst voor het nummer te schrijven en op te nemen, waarschijnlijk omdat haar tekst zo knap was en de essentie van het nummer zo goed weergaf. Een voorbeeld: “Sometimes it seems you can read my mind/Sometimes it seems our thoughts entwine / ESP is the miracle sign / When your heart hears the message sent by mine”. Wolfe schreef ook de tekst bij de originele nummers die ze schreef samen met Trotter “Sweet Nardis”, “Too much stuff”en “Done with that”. Het Lennon/McCarthy nummer “Blackbird” is uitgevoerd door veel artiesten maar de versie van Wolfe is vooral door het arrangement van Trotter heel bijzonder door de speciale sfeerrijke klank. De composities van Monk nemen een speciale plek in bij Wolfe, daarom heeft ze ook “Get it straight”opgenomen wat eigenlijk “Straight no chaser” is, maar met de tekst van Sally Swisher. Dan zijn er nog rechttoe-rechtaan uitvoeringen van “But beautiful” (van Heusen & Burke), “You’re Everything” (Bell& Reed) en “A night in Tunesia” (Dizzy Gillespie), heel goed gedaan is ook “Any women’s blues”een lowdown bluesnummer origineel gezongen door Bessie Smith. “Logo Eu” is geschreven door Chico Buarque, een Braziliaanse singer-songwriter en gitarist, Wolfe zingt het in het Portugees. Rest nog “All Blues” van Miles Davis en “Blue in Green” van Miles en Bill Evans.

Het moge bekend zijn, ik ben nogal huiverig met het beoordelen van jazzzangeressen, een vergelijking met grootheden als Ella, Billie en Sarah is gauw gemaakt en dat niveau wordt zelden of nooit gehaald en er zijn zoveel zangeressen die pretenderen jazz te zingen maar eigenlijk gewoon popzangeressen zijn. Gelukkig is dat hier zeker niet het geval, Ada heeft een donker aantrekkelijk geluid en ze houdt zich aan de essentie van jazzzang, gebruikt de stem als instrument en probeert geen liedje te zingen. Wolfe klinkt als een dichteres die op bijzonder muzikale wijze de tekst brengt. Jamieson’s pianospel is voortreffelijk en past als een handschoen bij het lage timbre van Wolfe. Op het Bessie Smith nummer laten beiden perfect horen hoe blues behoort te klinken , de heerlijke uitvoering van “Blackbird” heb ik al genoemd, Trotter laat de vogel twinkeleren op zijn klavier, mooi. Op de uitvoering van “Get it straight (Straight no Chaser)”laat Wolfe horen dat ze ook uitstekend kan scatten en swingen. Ik loop voortaan niet meer met een boog om jazzzangeressen heen !

Jan van Leersum.